Lilie wodne zimotrwałe: taksonomia i opis gatunków

Jedną z najpiękniejszych roślin wykorzystywanych przy aranżacji sztucznych zbiorników jest oczywiście lilia wodna (lilia wodna, zarośnięta trawa ). Nie bez powodu botanicy nadali mu imię Nimphaea, nadane na cześć bogiń wód, gór i lasów.

Zimotrwałe gatunki lilii wodnych stały się przodkami prawie całej odmiany zimotrwałych odmian, które mogą przetrwać kilka miesięcy pod lodem, ale nie tolerują zamarzania kłącza.

Lilie wodne zaliczane są do rodzaju Nymphea (Nimphaea) i należą do tej rodziny (Nimphaeaceae) .

W zależności od rodzaju owocu rodzaj ten dzieli się na 2 grupy z kilkoma podrodzajami. Jedna grupa obejmuje tropikalne, a druga twarde lilie wodne, zjednoczone w podrodzaju Nimphaea . Jest reprezentowany przez 6 typów, podzielonych z kolei na 3 sekcje.

Sekcja Chamaenymphaeaskłada się z jednego gatunku - czworościennej lub małej lilii wodnej (Nimphaea tetragona) . Rośnie naturalnie w Ameryce Północnej, Kanadzie, Japonii, Chinach, Finlandii i Rosji - od Kurylów po region Murmańska, z wyjątkiem dalekiej północy i południa. Jej odmiany z Japonii i Chin są bardziej ciepłolubne niż te rosnące w innych krajach. Czworościenna lilia wodna ma białe lub lekko różowawe kwiaty i małe, palcowate kłącza z rzadkimi wyrostkami bocznymi, co utrudnia ich wegetatywny rozwój. Kwiaty otwierają się bliżej południa, ale długo się nie zamykają. Jest jednym z najmniejszych gatunków lilii wodnych i dlatego nadaje się do małych oczek wodnych z zimną wodą.

Następna sekcja, Eucastalia , łączy większość odpornych lilii wodnych - 4 gatunki z licznymi odmianami.

Pierwszy typ - lilia biała (Nimphaea alba) ma białe kwiaty i poziome, niezbyt szybko rosnące kłącze, zwane Marlianovskoe. To europejski aborygen, występujący w prawie wszystkich regionach europejskiej Rosji, ale jest bardziej ograniczony na południu, gdzie rośnie w zbiornikach ze stojącą lub wolno płynącą słodką lub lekko słoną wodą. Jest wrażliwy na silne fale, dlatego przebywa los chroniony przed wiatrem i uderzeniami fal, ograniczony jest do głębokości 50-250 cm, na dużych głębokościach osiąga największe rozmiary. Małe okazy rozwijają się w płytkich wodach. Naturalna odmiana o czerwonych kwiatachbiałe lilie wodne są najbardziej niezwykłe wśród zimotrwałych, głównie nimf o białych kwiatach. Nazywana jest również szwedzką czerwoną lilią wodną, ​​ponieważ występuje naturalnie tylko w dwóch jeziorach (Fayer i Fagertarn) w Szwecji. Ta lilia wodna uwielbia zimną wodę i jasne światło słoneczne. Płatki kwiatu są różowoczerwone, najintensywniejszy kolor nabiera drugiego lub trzeciego dnia kwitnienia. Nowozelandzka odmiana lilii białejma większe białe kwiaty, jest ciepłolubna.

- (Nimphaea alba) ma białe kwiaty i poziomy, niezbyt szybko rosnący kłącze, zwane Marlianovsky. To europejski aborygen, występujący w prawie wszystkich regionach europejskiej Rosji, ale jest bardziej ograniczony na południu, gdzie rośnie w zbiornikach ze stojącą lub wolno płynącą słodką lub lekko słoną wodą.

Jest wrażliwy na silne fale, dlatego przebywa los chroniony przed wiatrem i uderzeniami fal, ograniczony jest do głębokości 50-250 cm, na dużych głębokościach osiąga największe rozmiary. Małe okazy rozwijają się w płytkich wodach. Naturalne lilie wodne są najbardziej niezwykłe wśród zimotrwałych, głównie nimf o białych kwiatach. Nazywana jest również szwedzką czerwoną lilią wodną, ​​ponieważ występuje naturalnie tylko w dwóch jeziorach (Fayer i Fagertarn) w Szwecji. Ta lilia wodna uwielbia zimną wodę i jasne światło słoneczne. Płatki kwiatu są różowoczerwone, najintensywniejszy kolor nabiera drugiego lub trzeciego dnia kwitnienia. białe lilie wodne mają większe białe kwiaty, ciepłolubne.

Drugi gatunek to czysta biała lilia wodna (Nimphaea candida) . Rośnie w Rosji od Jeniseju po obwód kaliningradzki. Mieszkańcy Europy Środkowej i północnej Azji również mogą podziwiać tę lilię wodną w przyrodzie. Tworzy jednak kilka drobnych kwiatów, dlatego do ozdabiania stawów ogrodowych lepiej używać innych, bardziej dekoracyjnych gatunków i odmian lilii o białych kwiatach.

- (Nimphaea candida). Rośnie w Rosji od Jeniseju po obwód kaliningradzki. Mieszkańcy Europy Środkowej i północnej Azji również mogą podziwiać tę lilię wodną w przyrodzie. Tworzy jednak kilka drobnych kwiatów, dlatego do ozdabiania stawów ogrodowych lepiej używać innych, bardziej dekoracyjnych gatunków i odmian lilii o białych kwiatach.

Nazwa trzeciego typu lilii wodnej jest ze względu na wyborny aromat wydzielane przez nią - w pachnący lilia wodna (Nimphaea odorata) . Gatunek ten rośnie w Ameryce Północnej i Południowej w szerokim zakresie przy minimalnych temperaturach zimowych (wrażliwych na ciepło) od -30 do + 2 ° C. Kłącze tego gatunku różni się od kłączy innych gatunków i wyróżnia się osobnym typem, zwanym typem odorato . Jest to szybko rosnące kłącze poziome o mocno osadzonych bocznych gałęziach (oczkach). Gatunek Nimphaea odorata występuje w kilku odmianach, różniących się wielkością roślin (od prawie karłów do olbrzymów) i kolorem kwiatów - od czystej bieli do różu.

Kłącze, podobne do odorato- kłącza , ma czwarty typ - lilię guzowaty wody (Nimphaea tuberosa) . Jego kłącze rośnie poziomo i bardzo szybko. W przeciwieństwie do typu odorato jest cieńszy, ma średnicę 2-4 cm, gałęzie boczne (pąki, oczy) mają zwężenie w miejscu przyczepienia do głównego kłącza (jak guz na gałęzi), dzięki czemu łatwo je od niego oddzielić. Gatunek ogranicza się do północnych regionów Stanów Zjednoczonych. Jego walory dekoracyjne są gorsze od nowoczesnych odmian o białych kwiatach.

Ostatnia, trzecia sekcja nosi nazwę Xanthantha i obejmuje tylko jeden gatunek - lilię wodną meksykańską (Nimphaea mexicana) - o żółtych kwiatach, według wielkości których z gatunku Nimphaea mexicana f. canaveralensis , ograniczony do przylądka Canaveral. Ta lilia wodna ma osobliwe kłącze w postaci małego ananasa z wychodzącymi mięsistymi rozłogami, na końcach których tworzą się bulwy w postaci wiązki bananów, które mogą zimować i dać początek nowej roślinie na wiosnę. Ten gatunek jest uważany za półtwardy.

Aleksandra Marczenki,

kandydat nauk biologicznych,

(na podstawie materiałów czasopisma „W świecie roślin” nr 5, 2006)