Czarny lulek (Hyoscyamus niger) i wspólne Datura lub cuchnący (Datura stramonium)

Prawie nigdy nie znajdziemy lulka czarnego w pobliżu Vladimira. W każdym razie miałem szczęście spotkać ją tylko raz, a nawet dawno temu - jako dziecko. Ale w północnym Kazachstanie tę trawę można zobaczyć w pobliżu mieszkań dosłownie na każdym kroku.

Pamiętam, że na najwcześniejszym etapie „nauki języka rosyjskiego” w codziennym życiu naszych dzieci było sporo słów oznaczających nieprzyjemny zapach. Ze względów etycznych mogę przytoczyć tylko najbardziej nieszkodliwego z nich - „śmierdzącego”. Więc nazwaliśmy po prostu lulek.

Bardzo wcześnie zacząłem rozpoznawać Belenę. Po pierwsze, rośnie na dowolnej wolnej działce, więc nie można jej nie spotkać. Po drugie, roślina ta ma niezapomniany wygląd i obrzydliwy zapach. Generalnie nie chcesz, ale będziesz pamiętać. Z wybielonymi mam dramatyczną (i może zabawną - dla kogokolwiek innego) historię rodzinną, którą moja mama i ja zinterpretowaliśmy na zupełnie inne sposoby. Tutaj jest.

Moja najlepsza przyjaciółka Vovka Kolesnikov i ja, jak już wspomniałem, szliśmy sami. I oczywiście próbowaliśmy wszystkiego, co rośnie. Na przykład już wtedy, mając pięć lat, wiedziałem, że można jeść ciastka ślazowe, żółte kwiaty akacji, korzeń lukrecji. Jagody czarnej psianki (Solanum nigrum) , które w literaturze często nazywane są trującymi, cieszyły się u nas szczególną łaską , co jest całkowicie błędne. Każdy, kto mieszkał w Kazachstanie, potwierdzi, że jagody psianki są bardzo smaczne, miejscowa ludność zbiera je celowo, a nawet wykorzystuje do zbiorów. Kiedy jagody psianki stały się czarne, Vovka i ja nie przegapiliśmy ani jednego krzewu. Szkoda, że nie spotykał się zbyt często w samej wiosce. Rozległe zarośla psiankowatych znajdowały się na dalekich przedmieściach nas, na stepie za Toguzakiem, ale nie wolno nam tam chodzić.

Vovka była tylko o rok starsza ode mnie, ale dużo bardziej doświadczona na pastwiskach. To on pokazał mi lulka, po drodze „owsiankę”. Niedojrzałe owoce lulka mają przyjemny słodkawy smak, zarówno on, jak i ja wiedzieliśmy o tym - spróbowałem. Ale nic więcej. Ponieważ Vovka surowo ostrzegł: "Jedz dużo - umrzesz!" Nawiasem mówiąc, wierzyłem Vovce tak, jak wierzyłem w siebie - nie pójdzie na marne. Nie jak matka - po prostu poddawała się niepotrzebnemu strachowi. Szybko przejrzałem jej „strategię zastraszania” i byłem sceptyczny wobec jej opowieści.

A tu niestety ja i Vovka w naszej wiosce doszło do ciężkiego zatrucia dziecka z rozjaśnionymi włosami. To była jakaś „zupełnie głupia” dziewczyna w wieku trzech lub czterech lat. Plotka o tym natychmiast rozniosła się po okolicy. I musi się zdarzyć, że zaalarmowana tym wydarzeniem moja mama znalazła mnie i Vovkę na pustej działce, tuż obok lulka. W jej głowie zarazy natychmiast powstał spisek, którego nie można już było obalić: jej syn też zjadł za dużo lulka czarnego! W tym czasie spokojnie pasliśmy jak dwie jagnięta, niczego takiego nie podejrzewając. Rozmawiali szczerze o niektórych swoich tajnych sprawach. I nagle - na ciebie! Krzycz, hałas! Biorą nas za piersi i namiętnie przesłuchują.

- Zjadłeś „owsiankę”!? - Mama z kolei nam przeszkadza. Ze zdziwienia Vovka i ja byliśmy zdezorientowani i zaczęliśmy „gubić się w zeznaniach”. Kategorycznie zaprzeczyłem wszystkiemu. Vovka nie znalazła jednak nic lepszego niż wygłoszenie czegoś w rodzaju wyznania. Powiedz, był przypadek, zjadłem trochę. W gruncie rzeczy nie miał na myśli wcale tego, co było dla nas obciążone, ale jakieś dawno minione wydarzenie. Ale komisja śledcza znała swoją sprawę. Nasza niezgoda w końcu przekonała mamę - dzieci zjadły lulek! Fakt, że nie zaobserwowano żadnych objawów zatrucia - już nie brała pod uwagę. Szybko skontaktowałem się z matką Vovki i postanowiłem dać nam mleko do picia. Aby to zrobić, Vovka i mnie surowo nakazano pić jak najwięcej ciepłego mleka, aby wywołać wymioty i oczyścić żołądek z toksycznych treści.

Nie wiem, jak to było z Vovką, został zlutowany indywidualnie. Ale do mojego łona wlano dokładnie 3 litry mleka - pełną puszkę. Nie mogłem już do siebie wejść, krztusiłem się i płakałem, a mama powtarzała: „Pij więcej! Więcej!" Mój brzuch był spuchnięty jak balon pierwszomajowy - i pęknie. Czułam się chora i oczywiście zdrowe ciało dziecka chciało się pozbyć nadmiaru. Fakt ten posłużył mojej mamie jako ostateczny dowód mojego zatrucia. A ona ma na myśli - zbawiciela! Ile razy później pamiętaliśmy, jak „zjadłem za dużo lulka kurzego”, ale nigdy nie udało mi się jej przekonać, że nic takiego w ogóle nie istnieje.

Helena to roślina dwuletnia sięgająca do kolan lub nieco wyższa (czasami do metra). Liście i łodygi lulka czarnego mają nieprzyjemny, śmierdzący, „oszałamiający” zapach. Helena nie pachnie z daleka, ale tylko wtedy, gdy weźmiesz ją w dłonie. Ale to naprawdę śmierdzi! Krewny lulka pospolitego lub śmierdzącego (Datura stramonium) , roślina jednoroczna o wysokości 30-70 cm, również pachnie nieprzyjemnie W regionie Non-Black Earth Region obie te rośliny są bardzo rzadkie.

Przypomnę, że wszystkie osoby zaangażowane w ten spisek - narkotyk, lulek i psiankowate należą do tej samej rodziny - Solanaceae . Można je znaleźć na przedmieściach i tutaj w pobliżu Vladimira. Czasami spotyka się również czarną psiankę. Ale nasze owoce psiankowatych prawie nigdy nie osiągają dojrzałości, to znaczy nie są wylewane w stan czerni. Dlatego na naszym terenie niewiele osób wie o ich jadalności. Po drodze zauważę, że w przeciwieństwie do jagód czarna psiankowata jest naprawdę trująca. Trująca jest również trawa z naszych upraw psiankowatych, takich jak pomidory i ziemniaki. Ale kto by pomyślał o jedzeniu paskudnych ziemniaków lub pomidorów!

Zdjęcie: Rita Brilliantova i z forum GreenInfo.ru