Kukurydza to jedna z najstarszych upraw zbożowych na naszej planecie. Na większości planety nazywana jest kukurydzą, aw naszym kraju do początku XX wieku nosiła tę właśnie nazwę. Głównym celem pochodzenia kukurydzy jest Meksyk, drugorzędnym jest Peru i Boliwia. Jej dziki przodek jest nieznany. Naukowcy uważają, że kultura ta została udomowiona przez przodków współczesnych Meksykanów ponad 10 tysięcy lat przed naszą erą. Potwierdza to odkrycie archeologów, którzy podczas wykopalisk w Mexico City odkryli liczący prawie 55 000 lat pyłek kukurydzy!
Indianie Majów uważali kukurydzę za boskie zboże, które jest symbolem Ziemi, jednym z czterech Świętych Darów Wielkich Bogów. Jeden z najpopularniejszych bogów Majów, Yum Kaash, został przedstawiony jako młody człowiek z ornamentem na głowie wykonanym z liści kukurydzy, przypominającym otwierany kłos kukurydzy. Odpowiadał mu specjalny hieroglif w postaci ziarenka kukurydzy. Wszystko to podkreśla wielkie znaczenie, jakie miała kukurydza dla starożytnych Indian. Do tej pory niektóre narody świata nazywają to Wielką Kukurydzą.
Przez wieki kukurydza była podstawowym pożywieniem starożytnych mieszkańców Nowego Świata. Do czasu odkrycia Ameryki, na terenie prawie całego kontynentu, miejscowa ludność z powodzeniem uprawiała wszystkie podgatunki kukurydzy, w tym kukurydzę cukrową. Na początku XVI w. Nasiona kukurydzy przywieźli do Europy Hiszpanie, a Portugalczycy na zachodnie wybrzeże Afryki i Indii, aw 1575 r. Do Chin. Kukurydza dotarła do Rosji w XVII wieku, najpierw na Kaukaz przez Iran i Turcję, a nieco później, w XVIII wieku, przez Bułgarię i Rumunię, do Mołdawii i Ukrainy. W dość krótkim czasie kukurydza w Rosji zaczęła być szeroko uprawiana na Kubanie, niedaleko Moskwy, a następnie na Uralu, na Syberii Wschodniej i Zachodniej oraz na Dalekim Wschodzie.
Obecnie kukurydza rośnie na wszystkich kontynentach Ziemi z wyjątkiem Antarktydy. Pod względem powierzchni zasiewów kukurydza zajmuje drugie miejsce na świecie, dając absolutne pierwszeństwo pszenicy. Trzej światowi liderzy w produkcji kukurydzy to Stany Zjednoczone (prawie jedna czwarta powierzchni świata), a także Chiny i Brazylia. W pierwszej trójce plasują się Unia Europejska, Ukraina, Argentyna, Indie, Meksyk, Kanada i RPA.
W naszym kraju kukurydza cukrowa roślinna jest uprawiana głównie na terytoriach Krasnodar i Stawropol oraz w regionie Rostov; jest również uprawiana w regionie Czarnej Ziemi i bardziej północnych regionach, ale w mniejszych ilościach.
Ponieważ nie znaleziono żadnego dzikiego przodka kukurydzy, naukowcy spekulują, że starożytna kukurydza wyglądała zupełnie inaczej. Była niska, a ucho znajdowało się na szczycie rośliny, ucho było zwieńczone wiechą na górze. W tej postaci kukurydza mogłaby być łatwo zapylana przez wiatr, az „nagiego” ucha nasiona łatwo rozsypywały się na ziemię, aby następnie dać sadzonki i życie następnemu pokoleniu roślin. Czasami, nawet dzisiaj, taką kukurydzę można zobaczyć na naszych polach, kiedy z jakiegoś powodu dochodzi do nieprawidłowości genetycznej i kukurydza wraca do swojej pierwotnej formy.
Istnieją dwie główne wersje dotyczące pochodzenia współczesnej kukurydzy. Według pierwszej wersji około tysiąca lat temu doszło do skrzyżowania starożytnej kukurydzy i dziko rosnącego zboża - teosinte. Rezultatem jest roślina bardzo podobna do współczesnej kukurydzy. Według innej wersji, wiele wieków temu doszło do mutacji kukurydzy, w wyniku której ucho zostało zamocowane w kątach liści, a starożytni rolnicy, doceniwszy smak delikatnych nasion, zaczęli hodować tę konkretną odmianę kukurydzy. Tę wersję potwierdzają wyniki wykopalisk w „Jaskini Nietoperzy” w pobliżu rzeki Rio Grande. Odnaleziono tam dwumetrową warstwę kulturową, w której każdej warstwie znaleziono kolby kukurydzy. Jeśli więc w górnych warstwach kukurydza dość przypomina współczesną kukurydzę, to w dolnych warstwach kłosy są bardzo małe, a nasiona są zamknięte w folii,jak nowoczesne zboża.
Ciąg dalszy - w artykułach
- Odmiany kukurydzy cukrowej
- Uprawa kukurydzy cukrowej
- Właściwości lecznicze kukurydzy
- Gotowanie kukurydzy
