Lecznicze wykorzystanie chmielu

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus)

Ta spektakularna pnącza często kojarzy się z piwem, zwłaszcza po reklamach telewizyjnych. Jednak w żaden sposób nie umniejszając jego wartości dla przemysłu spożywczego, warto pamiętać o jego niezwykłych właściwościach leczniczych.

Zgodnie ze średniowiecznym systemem sygnatur (znaków, jakie daje roślina, na jakie choroby należy ją stosować), chmiel jako roślina pnąca i będący pod patronatem Merkurego oddziałuje na gruczoły wydzielania wewnętrznego w organizmie. Łączy w sobie elementy powietrza i ziemi, więc roślina ta jest bardziej skuteczna nie dla mężczyzn kochających piwo, ale dla kobiet.

Surowcem leczniczym zwykłego chmielu (Humulus lupulus) są „szyszki”, żeńskie kwiatostany, które zbiera się, gdy stają się złocistozielone, elastyczne i po potarciu wydzielają silny specyficzny zapach, który nie każdemu się podoba. Zrywa się je razem z szypułkami - dzięki temu nie kruszą się podczas suszenia. Nie zaleca się również zbierania szyszek o znacznie powiększonych i wystających łuskach: zawierają dużo nasion i mało lupuliny.

Zebrany surowiec jak najszybciej suszy się, rozprowadzając cienką warstwą w cieniu lub na strychu. Nie można ich suszyć w gorącej suszarce, podczas gdy olejek eteryczny, który jest jedną z najważniejszych substancji aktywnych tej rośliny, zaczyna parować.

Oprócz szyszek surowcem jest tak zwana lupulina - gruczoły, które są strząsane ze stożków. Lupulina zawiera 50-80% żywic gorzkich (acylofloroglucid, chmielowe kwasy gorzkie humulon, lupulon i inne pochodne acylofloroglucidu oraz produkty jego utleniania), 1-3% olejków eterycznych, goryczkę i garbniki. W zależności od rozpowszechnienia mircen lub humulenu, odmiany dzieli się według składu oliwy i odpowiednio według aromatu. Najdelikatniejszy aromat mają odmiany o wysokiej zawartości humulenu.

Istnieje 5 klas jakościowych chmielu warzenia: delikatny aromatyczny, aromatyczny, gorzko aromatyczny, gorzki i mocno żywiczny. Rosyjskie odmiany chmielu: Druzhny, Krylatsky, Mikhailovsky, Podvyazny, Sumer, Favorite, Flagman, Tsivilsky. Niemieckie odmiany o doskonałej grupie aromatyczno-aromatycznej: Hallertauer Mittelfrüher, Hersbrucker Spät, Spalter, Tettnanger, Hallertauer Tradition, Perle, Spalter Select, Saphir, Opal, Smaragd, Pride of Ringwood. Odmiany czeskie: czerwony Zhatetsky, - Roudnitsky, Ushtetsky, Dubsky, Trshitsky. Gorzka i gorzka grupa aromatyczna obejmuje odmiany Northern Brewer, Nugget, Target, Hallertauer Magnum, Hallertauer Taurus, Hallertauer Merkur, Herkules.

Skład chmielu zmienia się podczas przechowywania. Olejek eteryczny jest znacznie obniżony, a zawartość lotnego 2-metylo-3-buten-2-olu powstającego podczas przechowywania może sięgać 0,15%. Jest produktem autooksydacyjnego rozkładu goryczy. To bardzo ważny problem przy warzeniu. Dlatego surowce są szybko suszone w temperaturze + 65 ° C i szybko przetwarzane. Nawet przy odpowiednim przechowywaniu jakość ginie dość szybko, a obecnie browary często wykorzystują etanol lub ekstrakty CO 2 . Zadania chmielu w warzeniu są następujące - aby nadać charakterystyczny gorzki smak, pojawia się charakterystyczny aromat i ostatecznie piwo można przechowywać, ponieważ gorzkie kwasy hamują mikroorganizmy Gram-dodatnie.

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus)

Szyszki chmielowe zawierają substancje żywiczne (15-30% lupuliny), 0,3-1,0% olejku eterycznego zawierającego ponad 200 składników z mono- i seskwiterpenami (mircen, humulen, kariofilen, farnezen, linalol, geraniol, estry mrówkowe, ocet) , kwas masłowy, oktylowy i nonylowy), substancje gorzkie - pochodne protocyjanidyn (2-4%), flawonoidy (kemferol, kwercetyna, mono- i diglikozydy, a także chalkonoksantohumol specyficzny dla chmielu, kwasy organiczne (waleriana), olejek eteryczny, alkaloidy, garbniki W szyszkach chmielu występuje również cholina, asparagina, związki triterpenowe, witaminy (rutyna, C, E, B1, B3, B6, H i PP), w okresie ich formowania szyszki zawierają 61,2–63,5 mg% ( z masy świeżych surowców) kwas askorbinowy, w tym 15,7-27,9 mg% jego zredukowanej postaci. 20-70 mg% tokoferoli (witamina E) stwierdzono w chmielu,w tym 10–55 mg% α-tokoferolu. Jednak chmiel stosuje się głównie w postaci wywarów, naparów i nalewek, a tokoferol jest substancją rozpuszczalną w tłuszczach, dlatego w większości przypadków nie bierze udziału w działaniu terapeutycznym. (Tylko w jednej z książek znaleziono przepis na napar olejowy, który powinien zawierać witaminę E).

Przy tak różnorodnym składzie chmiel posiada obszerną listę właściwości farmakologicznych. Przede wszystkim działa uspokajająco na układ nerwowy. Humulin i olejki eteryczne są częścią złożonych preparatów Valocordin, Valoserdin i kilku innych. Napar z „czopków” stosowany jest głównie jako środek uspokajający na bezsenność (przypuszcza się, że aktywuje receptory melatoniny), niepokój, jako środek przeciwdrgawkowy, z dystonią wegetatywno-naczyniową, a także niedawne nieszczęścia przedsiębiorców - „syndrom menedżera”, który towarzyszy powyższemu objawy. Stosowany w połączeniu z głogiem, melisą i szałwią przy zaburzeniach klimakterium u kobiet. W połączeniu ze środkami nasennymi i uspokajającymi wzmacnia ich działanie. Ponadto w niektórych publikacjach pojawia się opinia,że chmiel osłabia uwagę i pogarsza reakcję, przez co nie zaleca się jego przyjmowania przed wejściem za kierownicę. 

Aby przygotować napar z szyszek chmielowych, weź 2 łyżki surowca, zalej 0,5 litra wrzącej wody, pozostaw na 2 godziny, przefiltruj i weź ½ szklanki 2-3 razy dziennie.

Lub wywar z szyszek chmielowych w mleku: 2 łyżki szyszek chmielu gotować na wolnym ogniu w 200 ml mleka przez kilka minut, pozostawić pod przykryciem przez 7 minut, przecedzić, osłodzić łyżką miodu i na noc uspokoić.

Nalewka z szyszek chmielowych przygotowywana jest z 40% alkoholu lub wódki w stosunku 1: 4. Przyjmować 10-15 kropli rano i wieczorem.

Dla niektórych jako środek uspokajający wystarczające są płatki chmielowe. W poszewce znajduje się kilka garści surowców. Kiedy głowa przesuwa się po poduszce, uwalnia się olejek eteryczny, który działa kojąco. Brytyjczycy używają tego środka od kilku stuleci. Takie podkładki cieszyły się dużym uznaniem na przykład króla Jerzego III. Jednak chmiel w poduszce należy okresowo zmieniać, aby zachować swoją skuteczność. Można uzupełnić kojącym działaniem kwiatów lawendy. Jeszcze bardziej egzotyczne kojące mieszanki poduszek zawierają kwiat pomarańczy, liść melisy, lawendę, nasiona kopru, kwiaty rumianku, chmiel. Mogą być używane przez dzieci i młodzież w przypadku braku alergii.

A w gotowych postaciach dawkowania ekstrakt z chmielu łączy się z melisą i walerianą. Jednak pomimo nowoczesnego rozwoju nauki i metod analitycznych nie udało się w pełni zrozumieć, co tłumaczy dość silne działanie uspokajające chmielu. Wszystkie substancje oddzielnie, w tym 2-metylo-3-buten-2-ol powstały podczas przechowywania i już w organizmie, nie mają silnego działania uspokajającego.

Ze względu na zawartość związków fenolowych (chalkony, flawonoidy i protocyjanidyny) chmiel posiada wysoki potencjał antyoksydacyjny. Szczególnie chalkony (ksantohumol i jego pochodne) wykazują w doświadczeniach zarówno in vitro, jak i in vivo, szeroki wachlarz mechanizmów tłumienia różnych faz karcynogenezy.

Silne działanie estrogenowe chmielu zostało potwierdzone naukowo, tj. ma działanie podobne do żeńskich hormonów płciowych. Hormonalne działanie chmielu jest widoczne od dawna. Na terenach, na których uprawiano chmiel, w okresie żniw zbieracze mieli swoje okresy wcześniej i cykl został przerwany. To naruszenie nazywa się chorobą zbieraczy chmielu i wiąże się z zawartością substancji estrogenopodobnych, które dostają się do organizmu podczas zbierania świeżych szyszek. W ten sposób chmiel stymuluje seksualność kobiet i tłumi seksualność męską. I dlatego mężczyźni, nadużywając piwa z chmielem, jako kobiety zaczynają przybierać na wadze, a nawet dowiadują się, czym jest cellulit. Nic dziwnego, że wielki O. Bismarck powiedział, że piwo sprawia, że ​​człowiek jest gruby i leniwy.

Dlatego jest stosowany przy dysfunkcjach i zaburzeniach klimakterium, w celu ograniczenia laktacji (produkcja mleka).

 

W przypadku niepłodności żeńskiej gotowe nalewki alkoholowe z chmielu, szałwii leczniczej i omanu wymieszać w proporcji 1: 2: 2 i przyjmować 20 kropli 3 razy dziennie 2 godziny po posiłku. Kurs trwa 6-12 miesięcy. Co najmniej dwie z tych roślin, chmiel i szałwia, mają silne działanie estrogenne i stymulują początek owulacji.

Zapewne słyszałeś, że piwo wzmacnia włosy, wzmacnia je i zatrzymuje wypadanie. Wynika to również przede wszystkim z jego właściwości estrogennych. Istnieją nawet przepisy na łysienie u mężczyzn z chmielem. Oto przykład szamponu ujędrniającego: 200 ml piwa, 1 żółtko, 3-4 krople olejku rozmarynowego (ma również silne działanie estrogenne), wywar z liści bukszpanu (1 łyżka na 200 ml wody), 1-2 łyżki octu jabłkowego. Piwo wymieszaj z żółtkiem, dodaj olejek rozmarynowy i bulion bukszpanu. Nałóż tę mieszankę na włosy i dokładnie wmasuj. Następnie spłucz dużą ilością wody i spłucz octem jabłkowym rozcieńczonym w ½ litra wody.

Z działaniem hormonalnym wiąże się również działanie przeciwzapalne tej rośliny. Jak pokazują naukowcy, obecność hormonów żeńskich w organizmie zapobiega tworzeniu się i gromadzeniu „złego cholesterolu”.

 

W przypadku miażdżycy gotować 30 g szyszek chmielu przez 3 minuty w 1 litrze wody, po ostygnięciu 150 ml - 4-6 razy dziennie. Prawdopodobnie zaangażowane są również lotne związki zawierające siarkę, które również mają działanie przeciwzapalne.

Odkrył działanie moczopędne i dobry wpływ na kamienie moczanowe. Ponadto chmiel łagodzi skurcze, co jest ważne w przypadku kamieni nerkowych. Napar pomaga przy podrażnieniach pęcherza, zapaleniach nerek. Czasami preparaty chmielowe są skuteczne w moczeniu nocnym.

Chmiel dzięki swojej goryczy pobudza apetyt i stymuluje trawienie. W połączeniu z właściwościami łagodzącymi, te właściwości sprawiają, że jest niezbędny przy zaburzeniach trawienia związanych ze stresem.

Aperitif i tonik chmielowy w przypadku braku apetytu i astenii - 50 g szyszek chmielowych zalać 1 litrem dobrego białego wina, odstawić na 12 dni w chłodnym, ciemnym miejscu w dobrze zamkniętej butelce. Weź 50 g przed posiłkami.

W medycynie ludowej chmiel jest szerzej stosowany. Napar z niedojrzałych sadzonek jest przepisywany na zakrzepowe zapalenie żył, gruźlicę płuc i skóry, malarię, kiłę i jako środek przeciwrobacze. Stosuje się go zewnętrznie na trądzik i, jak wspomniano powyżej, na wzmocnienie włosów. W takim przypadku napar jest bardziej skoncentrowany.

W postaci kąpieli łodygi chmielu są skuteczne w walce z nadciśnieniem i miażdżycą. W literaturze naukowej są informacje na temat ochronnego działania tej rośliny, ale kwestia ta jest obecnie badana i nadal jest daleka od jakichkolwiek zaleceń.

W przypadku przedawkowania preparatów chmielowych możliwe są nudności, wymioty, bóle brzucha, bóle głowy, uczucie zmęczenia i osłabienia. Ponadto podczas zbioru i suszenia świeżego chmielu może wystąpić senność, ból głowy, zapalenie spojówek i zapalenie skóry.

 

W homeopatii świeże, lekko niedojrzałe pąki są używane jako surowiec na bezsenność i nerwowość. W przypadku tych samych problemów stosuje się również lupulinę, ale otrzymywaną z suchych pąków.

Chmiel jest od dawna używany w warzelni i piekarnictwie, a także przy produkcji wielu kosmetyków.

Zupy i kapuśniak przygotowywane są z młodych pędów chmielu, smakują jak szparagi. Uważa się, że w przeciwieństwie do pąków pędy sprawiają, że osoba jest bardziej energiczna i aktywna.

W starych bibliotekach w Europie chmiel rozkładano, aby regulować wilgotność i odstraszać szkodniki magazynowe. Musiał być wymieniany co 2 lata.

O uprawie chmielu - na stronie Chmiel.