Istnieją 4 rodzaje żurawiny, które rosną na terenach podmokłych w całej strefie leśnej i tundry na półkuli północnej. Są to krzewy karłowate z cienkimi nitkowatymi gałązkami pokrytymi małymi, zimozielonymi liśćmi. Pędy żurawiny zwykle rozprzestrzeniają się na mchu i są niewidoczne z daleka. Dlatego podczas dojrzewania jagód wydaje się, że mech jest usiany czerwonymi kulkami znikąd.
Zbieranie żurawiny to raczej ponury zajęcie i możemy śmiało powiedzieć, że jest poza siłą każdego człowieka. Tylko kobiety z ogromnym zapasem cierpliwości są w stanie wykonać tak żmudną pracę. Jednak w dawnych czasach na północy Rosji wymyślili specjalne grzebienie do zbierania żurawiny. Z ich pomocą kolekcjoner dosłownie przeczesuje bagno, odbierając naturze jego cenne dary.
Ale w Stanach Zjednoczonych nie spodziewali się litości od natury. Od 2 stuleci Amerykanie uprawiają żurawinę jako roślinę ogrodową. W Ameryce powstało około 200 odmian żurawiny wielkoowocowej. W pełni uzasadnia swoją nazwę, ponieważ ma duże, wielkości wiśni jagody i daje całkiem niezłe plony - około 11 ton z hektara. Obecnie w USA żurawina zajmuje 11 tysięcy hektarów. Opracowali nawet zmechanizowaną technologię uprawy tej jagody.
Jak można się spodziewać, Kanada zajmuje drugie miejsce na świecie pod względem zbiorów żurawiny. Jak zwykle pozostajemy w tyle, chociaż ostatnio w naszym kraju podejmowano próby uprawy żurawiny na plantacjach. Pierwsze takie plantacje powstały już w Karelii i regionie Kostroma.
