Od ponad wieku soczewica była obecna na stołach wielu narodów świata, wystarczy powiedzieć, że faraonowie nadal ją jedli, a chleb z soczewicy składano w grobowcach, wierząc, że pomoże przezwyciężyć długą drogę do królestwa umarłych; wzmiankowana jest nie raz w legendach Starego Testamentu, Ezaw zamienił swoje pierworództwo na gulasz z soczewicy; Rzymscy legioniści również preferowali dania z soczewicy w swoich kampaniach.

Soczewica z łatwością podbiła cały świat, w różnych formach i różnych potrawach, jest obecna w wielu narodowych potrawach narodów świata. I w każdym kraju - w Indiach czy Turcji, Iranie czy we Włoszech, Niemczech czy Rumunii - traktują to z wielką miłością!

Istnieje kilka rodzajów soczewicy różniących się kolorem: czerwona, żółta, zielona, brązowa, czarna. Pierwsze dwa rodzaje są łatwiejsze do gotowania i mają delikatniejszy smak, podczas gdy pozostałe zachowują swój kształt po ugotowaniu i są bardzo dobre jako dodatek. Jedną z zalet każdej soczewicy jest to, że nie trzeba jej wcześniej namaczać (z wyjątkiem brązowej!), Wystarczy ją posegregować, wypłukać i od razu można ją ugotować.

W naszym kraju losy tej kultury nie były łatwe. W Rosji soczewica była tak popularna, że nazywano ją soczewicą królową. Dziś trudno uwierzyć, że w XIX wieku soczewica była jedną z głównych upraw eksportowanych do naszego kraju i nawet na rosyjskiej uczcie zajmowała honorowe miejsce. I nie przez przypadek!

Na początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku, kiedy w Rosji wystąpiła silna susza, w wyniku której zbiory prawie wszystkich zbóż zostały utracone, krajowi groził straszliwy głód. W tamtych latach urodziły się tylko soczewice, ich zbiory były niezwykle bogate, jakby wiedziała, że została powołana, by stać się wybawicielką ogromnego kraju od głodu: dosłownie wszystko było przygotowane z soczewicy w tym strasznym czasie - od gulaszu i chleba po kiełbaski i słodycze. Ze względu na swoją bezpretensjonalność można go było znaleźć wszędzie i cieszył się miłością Rosjan bardziej niż groszek czy fasola, ponieważ w swoim składzie nie ustępuje im w żaden sposób, ale gotuje znacznie szybciej! I nazywali ją w Rosji z głębokim szacunkiem - „pielęgniarką-zbawicielką” i „królową stołu”!

И в Советском Союзе перед началом второй мировой войны чечевица занимала огромные посевные площади – до 1 млн. га. А вот в современной России ей отводится лишь немногим более 30 тысяч га. Чечевицу «сгубила» неравномерность созревания: на одном и том же стебле половина стручков созревает, и их пора убирать, а остальные стручки еще зеленые. Из-за этого собирать чечевицу можно только вручную, и поэтому абсолютными лидерами по экспорту на мировой рынок этой культуры в век механизации и автоматизации сельского хозяйства стали страны с дешевой рабочей силой, например, Индия.

Dobroczynne właściwości tej niesamowitej kultury są bardzo znaczące. Soczewica jest bogata w białka roślinne, w tym niezbędne aminokwasy izoleucynę i lizynę, które muszą być zawarte w zbilansowanej diecie. Zawiera tłuszcze, naturalne cukry, błonnik pokarmowy, kwas foliowy, beta-karoten, witaminy A, E, PP, grupa B; oraz różne minerały: potas, fosfor, siarkę, wapń, magnez, chlor, sód, żelazo, cynk, mangan, fluor, chrom, jod (żelazo zawiera prawie 2 razy więcej niż inne rośliny strączkowe). Dwa kolejne niezbędne aminokwasy - metionina i cysteina - występują tylko w porośniętej soczewicy.

Soczewica ma bardzo przyjemny i delikatny smak i co bardzo ważne nie kumuluje w sobie radionuklidów, azotanów i toksyn, nawet jeśli rosną w niesprzyjających warunkach. Ponadto, w przeciwieństwie do wielu innych produktów spożywczych, po ugotowaniu prawie nie traci swoich korzystnych właściwości.

Lecznicze właściwości tej kultury znane są ludzkości od czasów starożytnych. Naczynia z soczewicy są bardzo przydatne przy zaburzeniach nerwowych, chorobach układu krążenia, cukrzycy, wrzodach i zapaleniach okrężnicy, doskonale sprawdzają się jako środek profilaktyczny w chorobach onkologicznych oraz doskonale wzmacniają układ odpornościowy. Dzięki harmonijnemu zestawowi składników odżywczych soczewica jest bardzo przydatna dla kobiet w ciąży.

Zielona soczewica

Najczęstsza soczewica jest duża i mała.

Lentil Laird

Soczewica Laird (soczewica laird) - duża soczewica zielona - do 7-9 mm średnicy. Doskonale zachowuje swój kształt po ugotowaniu, posiada bogaty smak i miękką konsystencję. Dzięki temu świetnie nadaje się do sałatek, gulaszu warzywnego, zup i przystawek.

Francuska soczewica zielona (lub soczewica Puy)

Francuska zielona soczewica (zielona francuska soczewica) została wyhodowana we francuskim miejscu zwanym Puy (region Le Puy). Ma jasny smak i korzenny aromat, praktycznie nie kipi i pozostaje jędrny, jakby był pierwotnie przeznaczony do najbardziej wyrafinowanych sałatek i nietypowych dodatków.

Dziś nazywana jest „perłą Francji” i jest uprawiana komercyjnie w prowincji Owernia, gdzie wczesne niskie temperatury i ciepła późna pora roku stwarzają idealne warunki dla tej soczewicy.

Mając bardziej wyczuwalny, jakby nieco pieprzny aromat niż wszyscy jej inni krewni i niezapomniany strój - nieco niebieskawe z marmurowym wzorem - słusznie twierdzi, że jest najlepsza w swojej rodzinie. Ma również bardzo miękką skórę. Można go wykorzystać do przygotowania różnych sałatek, wspaniałej przystawki do kurczaka, mięsa lub ryb, a także do zup i zapiekanek.

Oprócz Francji soczewica ta jest dziś uprawiana także we Włoszech i Ameryce Północnej.

H echevitsa green Aston (soczewica Eston)

Ten rodzaj soczewicy ma około 4-5 mm wielkości i ma przyjemny grzybowy posmak. Tradycyjnie popularny w Indiach, Pakistanie i Birmie, dziś jest bardzo poszukiwany wszędzie. Służy do przyrządzania przystawek, gulaszu, zup, płatków śniadaniowych, puree ziemniaczanego, galaretek, pasztetów, sałatek. Czas gotowania wynosi 20-25 minut.

Intensywność zielonego koloru tego typu soczewicy zależy od tego, jak długo się utrzymuje. Początkowo zielony, po wyschnięciu kolor z czasem staje się brązowy. Po ugotowaniu soczewicy również brązowieją.

Zielona soczewica jest szeroko rozpowszechniona na świecie. W każdym kraju uprawy wykazuje niewielkie różnice w wielkości i kolorze.

Soczewica czerwona

Soczewica czerwona lub soczewica egipska

Soczewica czerwona (soczewica czerwona łupana) jest spożywana niemal na całym świecie, w wielu krajach uważana jest za symbol bogactwa i szczęścia, dlatego należy ją podawać na świątecznym stole. Ponieważ jest bardzo łatwy, w zaledwie 10-15 minut gotuje się go w puree ziemniaczanym, służy do przygotowania tłuczonych ziemniaków, owsianki, gęstej gulaszu i pasztetów. Smak czerwonej soczewicy doskonale podkreśla cebula, czosnek, imbir, tymianek, majeranek, mięta, liść laurowy i czarny pieprz.

Szczególnie popularna jest czerwona soczewica w Indiach, gdzie sama i przyrządzane z niej potrawy nazywane są „masur-dal”. Bogaty w białko roślinne, witaminy i minerały, jest szanowany przez wegetarian, których w Indiach jest sporo. W kuchni indyjskiej często miesza się go z ryżem i licznymi przyprawami (curry, szafran itp.)

Soczewica Czerwona piłka nożna

Soczewica czerwona Piłka nożna (soczewica czerwona piłka nożna) wygląda bardzo podobnie do małej pomarańczowej piłki, dlatego otrzymała swoją niezwykłą nazwę. Ten rodzaj soczewicy jest wszechstronny, doskonały do każdego składnika: warzyw, mięsa, ryb, a nawet w połączeniu z ryżem jest bardzo oryginalny. Jeśli nie ugotujesz trochę tej soczewicy, pozostanie ona taka sama, idealnie okrągła i ozdobi każde danie; a jeśli gotujesz trochę dłużej, otrzymasz z niej wyjątkową owsiankę lub najdelikatniejszą zupę przecierową.

Po ugotowaniu soczewica futbolowa zmienia kolor z pomarańczowego na złocistożółty, co nadaje potrawom magiczny złoty odcień.

Głównym producentem tego typu soczewicy jest Turcja, gdzie w firmach rodzinnych tajemnica jej przetwarzania przekazywana jest z pokolenia na pokolenie w ramach firmy rodzinnej. Proces produkcji soczewicy futbolowej jest dość skomplikowany, ponieważ ziarna łatwo pękają podczas mielenia. Zastosowanie oleju lub wody w procesie mielenia pozwala dostosować jasność i połysk gotowej soczewicy. Jest również produkowany w Syrii i Kanadzie.

Soczewica żółta

Soczewica żółta rozłupana to znana nam zielona soczewica, ale wstępnie wypolerowana, w wyniku czego pozbawiona jest łupiny, a ze względu na jej brak, jedna z najłatwiejszych w przygotowaniu. Dobrze się gotuje, więc świetnie nadaje się do robienia puree zup, pasztetów, płatków śniadaniowych, gulaszu. Ma przyjemny aromat, delikatną konsystencję i smak, przypominający nieco pieczarkę, a gotowanie zajmuje tylko 10-15 minut.

Żółta soczewica jest bardzo popularna w Indiach, a także w Europie, Ameryce Północnej i Azji.

Soczewica brązowa

Są to dojrzałe, dojrzałe nasiona zielonej soczewicy. Brązowa soczewica dobrze się gotuje i nadaje się do przyrządzania zup i zapiekanek. Smak brązowej soczewicy jest subtelny, z nutami orzechowymi lub grzybowymi.

Soczewica Pardina lub soczewica Spanish Brown

Jasnobrązowy, z zielonkawo-czarnymi nakrapianymi paskami, żółty w środku, ten typ soczewicy bardzo lubi Hiszpanów. Rozmiar 4-5 mm. Gotuje się dość szybko, w 20-30 minut, dobrze zachowuje swój kształt po ugotowaniu. Jej smak jest wyjątkowy, lekko orzechowy z niezwykłą nutą. Świetnie sprawdza się jako przystawka bez dodatku przypraw czy mięs, ale świetnie sprawdza się również jako zupy, sałatki i przekąski.

Soczewica Beluga

Beluga (soczewica bieługi) to najmniejsza odmiana soczewicy, której nazwa pochodzi od okrągłych, czarnych i błyszczących ziaren, które przypominają czarne jajka. Ten rodzaj soczewicy jest prawdziwie królewski i różni się od wszystkich innych swoim oryginalnym wyglądem, smakiem i aromatem. Po ugotowaniu doskonale zachowuje swój kształt i swój niezwykły kolor, ma wyjątkowy, bogaty korzenny smak i taki aromat, jakby został już do niego dodany bukiet przypraw. Soczewica Beluga jest dobra jako samodzielne danie i świetnie nadaje się do przygotowywania różnych sałatek, gulaszu, zup i dodatków.

Co ciekawe, ta soczewica została pierwotnie wyhodowana w Kanadzie jako roślina zapasowa. Kiedy odkryto i doceniono jej smak, soczewica Beluga zaczęła być uprawiana do celów spożywczych, mimo że roślina ta jest dość krótka, co bardzo utrudnia zbiór soczewicy, a produkt jest dość drogi.

Chociaż ma dość delikatną skórkę, po ugotowaniu doskonale zachowuje swój kształt. Podczas gotowania woda i pozostałe składniki lekko plamią ze względu na swój niezwykły ciemny kolor. Parzy się tylko przez 20-25 minut. Wstępne namaczanie nie jest wymagane.

Soczewica Beluga jest uprawiana głównie w USA i Kanadzie. Według badań amerykańskich naukowców czarny pigment soczewicy Beluga ma silne właściwości przeciwutleniające i pomaga zapobiegać chorobom serca, rakowi, a także spowalnia proces starzenia.

Sekrety gotowania soczewicy

Gotowanie soczewicy nie sprawi żadnych trudności nawet początkującemu kucharzowi. Wystarczy posortować ziarna. Konieczne jest sortowanie soczewicy, ponieważ ręczne zbieranie nie eliminuje całkowicie wnikania do niej małych kamieni.

Ponadto soczewicę należy dobrze wypłukać w zimnej wodzie. Prawidłowe przygotowanie wymaga odpowiednich proporcji wody i nasion. Soczewica dobrze wchłania wodę, a ilość wody zależy od rodzaju potrawy, którą chcesz ugotować. Jeśli soczewica do twojego dania potrzebuje gęstej i kruchej warstwy, musisz wziąć 2 razy więcej wody niż nasiona. Jeśli chcesz zdobyć gotowaną soczewicę lub tłuczone ziemniaki, możesz wziąć 3 części wody. Odmiany zielono-brązowe wymagają nieco więcej wody niż czerwone.

Umytą soczewicę umieszcza się we wrzącej wodzie, szybko doprowadza do wrzenia i gotuje na wolnym ogniu. Soczewica ma tendencję do bardzo silnego bąbelkowania - należy usunąć piankę i nie przykrywać patelni pokrywką, dopóki piana całkowicie nie zniknie.

Soczewica dobrze komponuje się ze smażoną cebulą, wszelkimi smażonymi lub duszonymi warzywami, zwłaszcza marchewką. Tworzy wspaniały zestaw z większością przypraw, a najbardziej tradycyjnymi przy przygotowywaniu potraw z soczewicy są słynne indyjskie mieszanki przypraw - curry i garam masala.

Można go gotować nie tylko w wodzie, ale także w różnych bulionach.

Gotowa soczewica jest bardzo dobra w połączeniu z miętą, puree z oliwą z oliwek. Poświęć trochę czasu na przygotowanie takiego opatrunku - efekt jest tego wart!

Odpowiednim dressingiem byłby dla niej sos pesto (bazylia, orzechy, oliwa), lekko smażona cebula i oliwa z oliwek.

Soczewicę najlepiej solić pod koniec gotowania, ponieważ lepiej gotuje się w niesolonej wodzie.

Wszystkie soczewicę, podobnie jak inne rośliny strączkowe, należy przechowywać w szczelnie zamkniętych pojemnikach na płatki zbożowe w chłodnym, suchym miejscu. Nie można mieszać świeższych ziaren ze starymi, ponieważ mają inny czas gotowania.

Przepisy na dania z soczewicą są bardzo różnorodne, proponujemy przygotować kilka przysmaków z soczewicy z naszej kulinarnej skarbonki: