Wykopaliska archeologiczne wykazały, że ludzie uprawiają ziemniaki od co najmniej 7 000 lat. Wiadomo na pewno, że warzywo to było podstawowym pożywieniem plemion zamieszkujących Andy: Boliwii, Peru, Chile. Pierwsze bulwy sprowadzili do Europy z Ameryki Południowej hiszpańscy żeglarze. Było to w ostatniej ćwierci XVI wieku. Chociaż z jakiegoś powodu przez długi czas angielski pirat Francis Drake, a nie Hiszpanie, był uważany za ojca pioniera ziemniaków. Ponadto w mieście Offenburg znajduje się pomnik słynnego Anglika, na którym widnieje napis „Sir Francis Drake, który w roku 1580 przywiózł ziemniaki do Europy”. Następnie sami Brytyjczycy uznali ten fakt historyczny za mit, wskazując, że Drake nie może przywieźć ziemniaków do Europy, ponieważ jego statki nigdy nie zbliżały się do brzegów Ameryki Południowej.
Jeśli przedstawiciele różnych narodów nadal walczą o tytuł „ojca ziemniaków”, to nazwisko osoby, która jako pierwsza opisała ziemniak, jest znane na pewno. To jest Hiszpan Pedro Cheza de Leon. Jak na swój czas studiował Peru dość dokładnie i opublikował w Sewilli książkę, którą nazwał „Kroniką Peru”. To od niej Europejczycy po raz pierwszy dowiedzieli się o ziemniaku. „Papa (jak peruwiańscy Indianie nazywali ziemniaki) to szczególny rodzaj orzeszków ziemnych. Po ugotowaniu stają się miękkie jak pieczony kasztan… Są pokryte skórką, nie grubszą niż truflowa”.
Idąc za przykładem Peruwiańczyków, Hiszpanie również zaczęli nazywać dziwaczne warzywo „papa” lub „patata”. Z tego ostatniego pochodzi angielski „ziemniak”. W wielu językach nazwa ziemniaka brzmi jak „ziemne jabłko”: po francusku - pomme de terre, po duńsku - aaedappel, po hebrajsku - tapuah adama, po austriacku - Erdapfel.
Niektórzy lingwiści uważają, że „ziemniak”, do którego jesteśmy przyzwyczajeni, pochodzi od niemieckich słów „Kraft” - „siła” i „Teufel” - „diabeł”. W języku mołdawskim brzmi bardziej skrótowo: „cartof”. Dlatego bezpłatne tłumaczenie słowa „ziemniak” na rosyjski brzmi jak „diabelska siła”. Jeszcze niegroźne ziemniaki nazywano „diabelskim jabłkiem” i nie jest to przypadek, ponieważ obcy owoc uznano za trujący.
Przez długi czas bezpretensjonalne warzywo nie mogło zakorzenić się w Europie. Najbardziej postępowe umysły tamtych czasów, a nawet osoby koronowane, zostały wrzucone do jego popularyzacji. Pod tym względem interesująca jest historia podboju Francji przez ziemniaki.
W 1769 r. Kraj doświadczył poważnego głodu z powodu słabych zbiorów zbóż. Tym, którzy znaleźli godny zamiennik chleba, obiecano wielką nagrodę. Jej właścicielem został paryski farmaceuta Antoine Auguste Parmentier. Przebywając w niewoli w Niemczech, Parmentier po raz pierwszy skosztował ziemniaków i wracając do ojczyzny przywiózł je ze sobą. Dobrze przestudiował ziemniaki i zdał sobie sprawę, że tego właśnie potrzebuje. Przed nim francuscy lekarze argumentowali, że ziemniaki są trujące, nawet parlament z 1630 r. Specjalnym dekretem zakazał uprawy ziemniaków we Francji.
W Paryżu zaaranżował obiad, którego wszystkie potrawy były zrobione z ziemniaków i które wszyscy bardzo lubili. W 1771 r. Parmentier napisał: „Wśród niezliczonej liczby roślin pokrywających powierzchnię lądu i wody na świecie, być może nie ma ani jednej, która zasługuje na uwagę dobrych obywateli bardziej niż ziemniak”. Jednak ludność bała się glinianych bulw jak ognia. Farmaceuta poszedł na sztuczkę. Żebrał kawałek piaszczystej ziemi od ówczesnego króla Ludwika XV. Po zaoraniu „jałowej” ziemi przyrodnik powierzył jej cenne bulwy. Kiedy ziemniaki zakwitły, zebrał bukiet kwiatów i podarował je królowi. Wkrótce królowa pojawiła się na wielkim przyjęciu z kwiatami ziemniaka we włosach. Kiedy ziemniaki były dojrzałe, Parmontier rozkazał strażnikom odgrodzić pole i nikogo nie trzymać w pobliżu.Jego kalkulacja okazała się słuszna: ciekawy przeszedł wiele ścieżek na pole. Ludzie chcieli zobaczyć tajemniczy owoc, który jest tak pilnie strzeżony.
W nocy aptekarz usunął zabezpieczenie, pozornie niepotrzebne, bo w ciemności ziemniaki nie są widoczne. Kilka nocy później pole było puste. Ziemniak „poszedł” do ludzi. Już następnej wiosny sadzono „ziemne jabłko” w prawie wszystkich województwach. Następnie wdzięczni potomkowie wznieśli pomnik wytrwałemu farmaceucie, na którego cokole widnieje napis: „Dobroczyńcy Ludzkości”.
